Social Issue_Οικογένεια!

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ   

Θεσμός ιερός ,ανυπέρβλητος ,μοναδικός ,διαχρονικός …πόσο  απέχουμε όμως από το πραγματικό της νόημα ?Οι γονείς ,τα αδέρφια μας είναι το υπόλοιπο του ίδιου μας του εαυτού .Είναι  το παρελθόν μας ,το παρόν και το μέλλον μας .Συχνά ακούω  τη  μητέρα μου να μου λέει πως η αδερφή μου θα είναι το στήριγμά μου στο μέλλον ,το ίδιο μου το αίμα ,ο άνθρωπος που ό ,τι  και αν γίνει θα είναι δίπλα μου και στα καλά και στα άσχημα . 

Σήμερα ,οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής ,ο ατομικισμός ,η έλλειψη ελεύθερου χρόνου έχουν επιφέρει μεταβολές  σε ποικίλους τομείς της καθημερινότητας  και της προσωπικής μας ζωής .Οι θεσμοί και οι αξίες χάνονται μέρα με τη μέρα .Έτσι και ο θεσμός της οικογένειας  έχει κλονιστεί σημαντικά . Πλέον ,τα παιδιά μεγαλώνουν σε πολλές περιπτώσεις μόνο με τον ένα γονιό ,μπορεί μάλιστα και να μην έχουν γνωρίσει καν τον άλλο. Και  ακόμα και αν έχουν την οικογένεια τους ,στερούνται τις γιαγιάδες και τους παππούδες .Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η αστικοποίηση ,η απομάκρυνση από τον τόπο καταγωγής ,η φυσική ροή των πραγμάτων που μας στερεί αγαπημένα μας πρόσωπα .  

Μιλώντας σαν ένας άνθρωπος με συναισθήματα και χωρίς το έντονο αίσθημα της ανεξαρτησίας που διακρίνει τους νέους της ηλικίας μου ,δεν διστάζω να εκδηλώνω άλλοτε τον θαυμασμό μου ,την αγάπη μου ,τα συναισθήματα που τρέφω για κάθε μέλος της οικογένειας μου ξεχωριστά .Και ξέρετε ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα ?Όταν αυτή η μια σου κουβέντα τους βλέπεις να τους κάνει τόσο ευτυχισμένους και χαρούμενους  και εσύ να έχεις το αίσθημα της πληρότητας βλέποντάς τους .Σας προτρέπω  συνεπώς  να τοδοκιμάσετε ανεπιφύλακτα .Μην ντραπείτε ,μην  δείχνετε σκληροί ,γιατί αυτές τις στιγμές θα θυμάστε . 

Ας μην αφήνουμε ,λοιπόν, τους θυμούς ,τα πείσματα και τους εγωισμούς να μας κυριεύουν .Ας το προσπαθήσουμε όλοι μας ,σαν ένα crash test του εαυτού μας .Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα απολύτως ,αντιθέτως μόνο κερδισμένοι θα βγούμε . 

Natasa V.

(Special Guest Editor)

Social Issue_Φίλοι!

ΦΙΛΟΙ

Στο δημοτικό θυμάμαι είχαμε φίλες και φίλους ,με τους οποίους περνούσαμε χρόνο ,στα διαλείμματα ,στην τάξη ,στις σχολικές γιορτές ,φίλους με τους οποίους τσακωνόμασταν για το ποιος έχει το καλύτερο δωμάτιο ,το καλύτερο κολατσιό ,τα καλύτερα τετράδια .Και αν κάτι που μας έλεγαν δεν μας άρεσε ,σταματούσαμε να τους μιλάμε και μάλιστα χωρίζαμε και το θρανίο στη μέση σχηματίζοντας μια γραμμή με το μολύβι μας .Είδατε όμως ότι ακόμα ,έπειτα από τόσα χρόνια δεν ξεχνάμε εκείνες τις στιγμές .

Λίγο αργότερα ,καθώς μεγαλώναμε και ιδιαίτερα στο Γυμνάσιο αρχίσαμε να επιλέγουμε με διαφορετικά κριτήρια τα άτομα που θα κάναμε παρέα .Σίγουρα ,σχεδόν όλοι μας κάναμε και λάθος επιλογές .Μάθαμε ,όμως , μέσα από αυτές .Αρχίσαμε να ακούμε διαφορετικού είδους μουσική ο καθένας ,ντυνόμασταν πλέον με το προσωπικό μας γούστο και όχι με ό ,τι οι γονείς μας ,μας επέλεγαν μέχρι τότε .Στο σχολείο χωριζόμασταν σε μικρές ομάδες τριών ,τεσσάρων ατόμων ,ίσως θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω ΄΄ κλίκες ΄΄ .Φυσικά ,δεν έλειπαν οι κόντρες ,οι τσακωμοί ,οι συμφιλιώσεις και οι ανταγωνισμοί .Όλα ,όμως ,ήταν μέρος της καθημερινότητας που δεν θέλαμε να αποχωριστούμε .

Μεγαλώσαμε κι άλλο ,οι περισσότεροι από τα παιδιά ήμασταν μαζί σχεδόν από το νηπιαγωγείο .Φτάσαμε Λύκειο .Όλοι μου οι φίλοι είχαν αλλάξει και είχε περάσει μόνο ένα καλοκαίρι… Πλέον ,οι παρέες είχαν αλλάξει ,σε άλλες είχαν προστεθεί καινούρια πρόσωπα ,άλλες πάλι είχαν αποδεκατιστεί και άλλες είχαν μείνει όπως ήταν ,και όμως ,όλα έμοιαζαν διαφορετικά .Ήταν περίεργη η στιγμή που

συνειδητοποίησα πως μεγαλώσαμε . Κοιτούσα φωτογραφίες και προσπαθούσα να εντοπίσω τι από αυτή την παιδική ανεμελιά είχε απομείνει .Και όμως βρήκα …ήταν οι στιγμές εκείνες που όλοι μας είχαμε κοινές εμπειρίες ,οι στιγμές εκείνες που οι αναμνήσεις του ενός συμπληρώνονταν απ’ τις αναμνήσεις του άλλου και όλοι μαζί συνθέταμε ένα παζλ ,που ακόμα και τώρα έχει χαραχτεί στο μυαλό όλων μας .

Κλείνοντας ,θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους μου τους παιδικούς φίλους ,στους συμμαθητές που μου έμαθαν τι πάει να πει ομάδα στα καλά και στα κακά ,τι πάει να πει τσακωμός και τι συγγνώμη, παιχνίδι και ξεγνοιασιά .Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ .Ήταν ένα απ’ τα πιο όμορφα κεφάλαια της ζωής μου. 

Natasa V.

(Special Guest Editor)

Social Issue_ Αναμνήσεις: "Τελικά μας "βαραίνουν" ή όχι??"

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ: "ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ "ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ" Η’ ΟΧΙ ??"

29-05-11

Ας βάλουμε όλοι στο μυαλό μας την εικόνα μιας ασφυκτικά γεμάτης ντουλάπας …Και ας εντοπίσουμε τα ρούχα εκείνα που φοράμε περισσότερο , που τα θεωρούμε γούρικα η’ που μας κάνουν ….Στη συνέχεια ας ρίξουμε μια ματιά πιο πίσω , στο βάθος της και ας προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τα ρούχα εκείνα που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν και που βλέποντάς τα προσπαθούμε να θυμηθούμε πότε τα φορέσαμε για τελευταία φορά! Με απλά λόγια και χωρίς εικόνες και μεταφορές ,αυτή την λειτουργία έχουν και οι αναμνήσεις .

Οι αναμνήσεις …χμμμμ …μεγάλο και ατελέσφορο ζήτημα !Είναι εκείνες οι εικόνες που έρχονται στο μυαλό μας ,σε ανύποπτο, κάποιες φορές, χρόνο και άλλες πάλι απόλυτα εσκεμμένα που διαρκούν ώρες πολλές η’ λεπτά που μας φαίνονται ώρες .Σημασία έχει ,όμως ,αν κάνοντας αυτή την αναδρομή βγαίνουμε κερδισμένοι η΄ χαμένοι. Δύσκολο ερώτημα .Όχι ,όμως και αναπάντητο .Είμαστε εμείς που θα γελάσουμε μόνοι μας και εμείς που θα κλάψουμε ,εμείς που θα προβληματιστούμε και οι ίδιοι που θα αναθεωρήσουμε πρόσωπα και καταστάσεις , που πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους στη ζωή μας .

Αγαπώ την οικογένεια μου ,τους φίλους μου ,τον τόπο καταγωγής μου ,τα σχολικά μου χρόνια ,τις φωτογραφίες που απεικονίζουν όλα τα παραπάνω .Και όλα αυτά είναι που επιλέγω να θυμάμαι .Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που δεν μου άφησαν πικρία ,παρά μόνο χαρά .Χαρά ,με το ουσιαστικότερο νόημα που θα μπορούσε κανείς να δώσει στην έννοια αυτή .Διάλογοι αλλόκοτοι, κωδικοποιημένες φράσεις , ατελείωτο γέλιο ,κωμικοτραγικά ευτράπελα είναι όλα αυτά που συναρμολογούν στο μυαλό μου την εικόνα της λέξης ΑΝΑΜΝΗΣΗ .Δεν υπερβάλω λέγοντας ότι οι αναμνήσεις μου ,αυτές που εγώ έχω επιλέξει να τοποθετήσω προσεχτικά ,τη μια δίπλα στην άλλη στο μυαλό μου ,μου δίνουν δύναμη .Δύναμη που με βοηθά να ανταποκριθώ στο κάλεσμα των δυσκολιών που στέκονται μπροστά μου .

Ξέρω ,ωστόσο ,ότι πολλοί από εσάς διαβάζοντας τα παραπάνω θα θυμηθήκατε τον κόμπο εκείνο ,το αίσθημα της δυσφορίας ,που σας κατέκλεισε πολλές φορές στη θύμηση ενός περιστατικού ,ίσως όχι τόσο ευχάριστου ,ίσως κάπως θλιβερού η΄ τελεσίδικου .Ξέρω ότι πονάει πολύ η τελευταία εικόνα .Και ξέρω ότι είναι αυτή που μένει για μεγάλο διάστημα (η λέξη «πάντα» είναι μεγάλη κουβέντα και αποφεύγω να τη χρησιμοποιήσω )χαραγμένη στη μνήμη μας ,αλλά και στην καρδιά μας .Ο κόμπος φτάνει στον λαιμό και πασχίζει με νύχια και με δόντια να βγει ,να απαλλαγεί απ το ξένο σώμα .Και ξαφνικά χάνεται ….Και εκεί είναι που αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό .Και εκεί είναι που βρίζω και χάνω τον εαυτό μου .Πάλι οι αναμνήσεις ευθύνονται …Οι ίδιες που λίγο παραπάνω μας έκαναν να ηρεμούμε και νιώθουμε έστω και στιγμιαία το αίσθημα ότι όλα είναι όπως τα αφήσαμε (ακόμα και αν κάποια από αυτά έχουν αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου ),ξαφνικά φαντάζουν η μεγαλύτερη απειλή στα μάτια μας .

Περίεργα ,λοιπόν ,τα παιχνίδια των αναμνήσεων… πολύπλοκα… και αντιφατικά !Γιατί μας δοκιμάζουν έτσι άραγε ?Απάντηση σε αυτό θα δώσει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά …Μόνο το μυαλό και η καρδιά μας μπορούν να λύσουν τον γρίφο αυτό. Ευκαιρία για μια βαθύτερη αναζήτηση τους εαυτού μας !Ας το δούμε σαν ένα παιχνίδι ,στο οποίο όμως βάζουμε ΕΜΕΙΣ τους όρους και τους κανόνες !Ας δοκιμάσουμε !!!!!

Natasa V.

(Special Guest Editor)

Η δύναμη της θέλησης

 Πριν χρόνια έβλεπα τον κόσμο από ψηλά. Πέταγα με τα καινούργια μου φτερά κι ατένιζα περήφανη τον ήλιο. Έπαιζα με τα σύννεφα και χανόμουν μέσα στα απαλά λευκά τους χρώματα. Κυνηγούσα το ουράνιο τόξο ψάχνοντας να βρω το τέλος, την αρχή του. Αναζητούσα την πηγή του, για να βουτήξω μέσα της και να λουστώ με τα πολύχρωμα νερά της, να αποκτήσω κάτι από τη λάμψη του, να μείνω για πάντα εκεί ψηλά, να χαίρομαι το ελαφρύ αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Μα όλα τα όνειρα έχουν ένα τέλος.    Με ζήλεψαν τα αστέρια κι ο άνεμος, με χτύπησε ο Έρωτας κι ένα του βέλος τρύπησε μεμιάς και τα δυο μου φτερά. Έπεσα στροβιλίζοντας και μισοζαλισμένη. Βρέθηκα να περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους με σκυμμένα κεφάλια και θολό βλέμμα. 
    "Δεν πειράζει" έλεγα, "τώρα δεν είμαι μόνη μου, δεν πετάω ψηλά ελεύθερη αλλά έχω μια αγκαλιά, να με κρατά τα βράδια. Έχω κι εγώ κάποιον να του κρατάω το χέρι, να νιώθουμε μαζί την άμμο στα γυμνά μας πόδια και την δροσιά της θάλασσας τα καλοκαίρια." 
     Κοίταζα τα σύννεφα, τον ήλιο από χαμηλά και όμως δεν με πείραζε, έβλεπα τα πουλιά να με καλούν να παίξουμε εκεί ψηλά κι έλεγα "όχι, τώρα εδώ θα μείνω, μαζί του για πάντα."
Ήρθε όμως η ώρα που όλα χάθηκαν, τα πήρε μαζί του κι έφυγε μια μέρα κι εγώ απέμεινα μόνη μου να τον κοιτάζω να χάνετε, να σβήνει η μορφή του στο βάθος του ορίζοντα. Κοίταξα πάλι εκεί ψηλά.
"Δεν πειράζει",  σκέφτηκα, "θα ξαναπάω στα σύννεφα, θα παίξω πάλι με τα αστέρια, θα νιώσω το αεράκι να μου ψιθυρίζει τα μυστικά του ήλιου και τις ζαβολιές του φεγγαριού." Έκανα να πετάξω, μα έμεινα στο χώμα.
    Ο χρόνος πέρασε και ‘γώ δε γιάτρεψα τα φτερά μου. Τα άνοιξα και είδα τις τρύπες τους. Έτρεξα εδώ, έτρεξα εκεί να βρω, να μάθω, να ρωτήσω πώς να τις κλείσω. Κανείς δεν ήξερε να μου πει. Όλοι με κοίταζαν με λύπη. ''Τώρα είναι αργά'', μου έλεγαν, ''τώρα ο καιρός πέρασε και η τρύπες μεγάλωσαν, σκλήρυνε η σάρκα γύρω τους και δε θα θρέψουν ξανά''. Τρόμαξα πολύ κι έφυγα. Ανέβηκα σε βουνό ψηλό και κοίταζα από εκεί τον κόσμο, ήταν όμορφα μα ψεύτικα. Δεν πετούσα, έμενα ψηλά μα ακίνητη. Ήρθε ο άνεμος, τον ρώτησα. ''Τώρα είναι αργά'' μου είπε κι αυτός. Φώναζα στα πουλιά για να μου πούνε, μα πάντα έπαιρνα την ίδια απάντηση. ''Είναι αργά''. Έζησα τον εφιάλτη, είδα το τέλος κι έφυγα ξανά. Πήγα στο δάσος μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και χώθηκα σε μια συστάδα δέντρων. 
     Τα χρόνια πέρναγαν κι εγώ δε σταμάτησα στιγμή να ανοίγω τα φτερά μου, δεν σταμάτησα ποτέ να προσπαθώ να πετάξω. Κάποια στιγμή τα κούνησα, τα κοίταξα έτσι μεγάλα αλλά αδύναμα, με τρύπες και λύγισα.
"Όχι, εγώ θα πετάξω" έλεγα και φώναζα σε όλους. "Ποτέ δεν είναι αργά αρκεί να το θέλεις." 
Βρήκα έναν γέρο να με κοιτά απορημένος.
-Θέλεις να πετάξεις; με ρώτησε. 
-Ναι του είπα, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Αλλά πως;
-Τι πως; Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε.
-Μα έχουν τρύπες, πληγές παλιές που δεν ξέρω πώς να τις γιατρέψω πια. Άργησα και ο χρόνος πέρασε.
Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: 
-Δεν φταίνε οι τρύπες κόρη μου. Ξέχασες πώς να πετάς.
-Μα δες τες, του είπα. Είναι μεγάλες. Με πέτυχαν τα βέλη του έρωτα και έπεσα στην γη.
-Αχ παιδί μου, λάθος έκανες. Ο σωστός έρωτας δεν σε προσγειώνει, αντίθετα σου δίνει φτερά, σε βοηθάει να πετάξεις. Δεν σε κατεβάζει στην γη.
-Εκεί ψηλά που πέταγα ήμουν μόνη μου, δεν είδα άλλον γύρω μου. Δεν υπήρχε κανείς για να του δώσω την αγάπη μου. Κοίταξα κάτω και είδα έναν πρίγκιπα. Ήταν όμορφος στα μάτια μου, με κάλεσε κοντά του να παίξουμε στην λίμνη του, αλλά εκεί περίμενε ο φτερωτός ο κυνηγός που έστηνε το δόκανο του στη λίμνη. Δεν τον είδα. 
-Κοίταξες κάτω, είπε ο σοφός γέροντας, γι'αυτό. Συμβιβάστηκες. Δεν κοίταξες πιο πάνω. Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς. Αυτό μάθε το. Άντε τώρα είναι ώρα να φύγεις, πέτα λοιπόν και πρόσεχε. Τον άκουσα, τον πίστεψα και άνοιξα πάλι τα φτερά μου. Τα κούνησα και είδα το έδαφος να απομακρύνετε. "Πετάω και πάλι", σκέφτηκα.Πέρασα μέσα από τα σύννεφα, είδα έναν αλήτη σπουργιτάκο να με κοιτά σαστισμένος αλλά χαρούμενος. -Πετάει ξανά, τιτίβισε και ο αντίλαλος της φωνής του γέμισε τον αέρα. Κοίταξα πάλι προς τα κάτω, αλλά θυμήθηκα τα λόγια του γέρου. Άφησα τις αχτίδες του ήλιου να με ζεστάνουν, άκουσα το αεράκι να μου ψιθυρίζει τις απιστίες της σελήνης, ξάπλωσα στα μαλακά σύννεφα κι ένιωσα χαρούμενη. Κάθε φορά που το βλέμμα μου έπεφτε προς τα κάτω, άκουγα στ' αυτιά μου τη φωνή του γέρου.


Zozi

Social Issue_Μια Κερκυραία ανθρωπολόγος!! (Κουλτούρα)

ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ 

28-05-11

Ακούγοντας τη λέξη  αυτή μου έρχονται στο μυαλό δύο εικόνες …και οι δύο εξ’ ίσου δυνατές .Η πρώτη αφορά το νησί μου ,την Κέρκυρά … και η δεύτερη τις πανεπιστημιακές μου σπουδές …Έμαθα από μικρή να εκτιμώ το διαφορετικό και να σέβομαι το ξένο .Και η μοίρα με έφερε μπροστά στη μελέτη αυτού του διαφορετικού. Είναι αυτό που ακριβώς πραγματεύεται η σχολή μου και εν τέλει κατέληξα να μελετώ  αυτό που διδάχτηκα για δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια απ’ το μικρό ,αλλά τόσο όμορφο νησί μου .

Αρχικά ,θα σας μιλήσω για τα βιώματα μου ως γνήσια Κερκυραία (ωχχχχ, ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα σκεφτείτε ότι διαβάζετε  τις εμπειρίες μιας τρελής και αλλοπαρμένης ,καθώς φημιζόμαστε για την τρέλα μας !!!! Όμως ,θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι ξέρουμε πολύ καλά που και πότε να τη χρησιμοποιούμε …).Έχω την ιδιότητα ,αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι αυτό που μου συμβαίνει ,να συνδυάζω τις μυρωδιές με εικόνες ,είτε πιο παλιές ,είτε πολύ πρόσφατες .Θα σας φέρω ένα μικρό παράδειγμα …Μυρίζοντας μια πασχαλιά ,μου έρχεται στο μυαλό αυτομάτως η Μεγάλη Παρασκευή ,το κάλεσμα της καμπάνας και το βαρύ πένθιμο βήμα των φιλαρμονικών μας .Με πιάνει δέος στη σκέψη ότι για ακόμα μια χρονιά θα ακούσω το Adagio στο Λιστόν με την κατανυκτική εκείνη ατμόσφαιρα που επιβάλει η μέρα .Ή τη μυρωδιά του λουκουμά παραμονή του Αγίου Σπυρίδωνα ,του πολιούχου του νησιού μας .

Έμαθα να αγαπάω την μουσική ,να χορεύω τους χορούς μας ,να συγκινούμαι στις λιτανείες ,να περιμένω με ανυπομονησία το Πάσχα και να αγαπώ τη θάλασσα ,γιατί και αυτό είναι κουλτούρα.

Από την άλλη πλευρά τώρα ,απ την σκοπιά την Ανθρωπολογική ,μαθαίνω ακόμα πως η κουλτούρα είναι στοιχείο μοναδικό και αναπόσπαστο για κάθε τόπο ,λαό  και χώρα. Μας  κάνει να είμαστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο ,αλλά ταυτόχρονα και τόσο ίδιοι. Αν μπορούσα να δώσω εικόνα στις σπουδές μου ,αυτή θα ήταν ένας πίνακας με πολλά και ζωηρά χρώματα… Ένα  ταξίδι σε ολόκληρο τον κόσμο .Από την Αμερική ,μέχρι τους Azande(φυλή κανίβαλω ν στην Αφρική ) και από τα Νησιά Τρόμπριαν μέχρι τις Φιλιππίνες .Κάθε τόπος έχει την δική του προσωπικότητα ,όπως ακριβώς και κάθε άνθρωπος ,ανεξάρτητα αν είναι άσπρος ,έγχρωμος ,πλούσιος ,φτωχός ,όμορφος ή άσχημος .

Η κουλτούρα  τελικά μας κάνει ξεχωριστούς ….Τα  χρώματα, οι  νότες ,τα μουσικά όργανα , η μυρωδιά της βροχής , ο ήχος της καμπάνας ,ο μουεζίνης που καλεί τους πιστούς με τη μελωδική φωνή του στο τζαμί , οι ενδυμασίες με τα ποικιλόχρωμα σχέδια ,η διάλεκτος .Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα ,συνθέτουν το πολύχρωμο παζλ ,που λέγεται Γη .

Είμαστε τελικά τόσο ίδιοι μεταξύ μας και είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που μας χωρίζει .Ένα είναι σίγουρο .Η κουλτούρα είναι η ταυτότητα του καθενός από εμάς .Ας μη την χάσουμε.

Καλό σας βράδυ!

Natasa V.

(Special Guest Editor)

Φιλία χωρίς σύνορα

Οι φίλοι στη ζωή μας είναι πολύ σημαντικοί. Ένας καλός φίλος είναι πάντα δίπλα σου και στα καλά και στα άσχημα. Οι καλοί φίλοι κρατάνε για χρόνια και πολλές φορές η σχέση είναι καλύτερη και  απο αδελφική!! Όμως ας ξεφύγουμε λίγο από τα στερεότυπα και ας δούμε λίγο πιο μακριά , εκτός συνόρων!!! Υπάρχουν φιλίες που είναι πολύ δυνατές και δεν είναι από την ίδια χώρα και γιατί να είναι αναγκαστηκά απο την ίδια χώρα δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό ότι οι άνθρωποι που είναι απο διαφορετική χώρα δεν είναι καλόι; ΛΑΘΟΣ!!!! Σε κάθε χώρα υπάρχουν και καλοί και κακοί!! Οι περισσότεροι γενικολογούν και επειδή έχουν ακούσει ένα περιστατικό λένε ότι όλοι είναι ίδιοι , όταν όμως λένε για την δική τους χώρα οι άλλοι τότε δεν τους αρέσει καθόλου. Ξέρετε εκείνοι που τα λένε αυτά θα πρέπει πρώτα να τα βρούν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Όταν τέτοια λόγια τα ακούς από ανθρώπους που έχουν σπουδάσει τότε είναι να τους λυπάσε γιατί αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να τα βρούν πρώτα με το μέσα τους διότι είναι άκαρδοι και ψυχροί και στο τέλος θα καταλήξουν να είναι μόνοι τους. Δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο το φαίνεσθαι αλλά το είναι γιατί το ''είναι'' είναι το πραγματικό , το αληθινό, η αληθινή φίλη που σε αγαπάει ,και κάνει τα πάντα για σένα!!!! Είναι πάντα δίπλα σου και ακόμα όταν είστε μακριά υπάρχει επικοινωνία!!!! Αυτή λοιπόν οι φίλη είτε είναι απο μια χώρα διαφορετική είτε απο την δική σου όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία, σε αντίθεση με το ''φαίνεσθαι'' που είναι η φίλη για τους άλλους για το status  και απο εκεί και μετά καμία επαφή και επικοινωνία, μόνο όταν υπάρχει ανάγκη.  Ας ανοίξουμε λίγο τους ορίζοντές μας λοιπόν  και ας δούμε πιο μακριά γιατί όλοι είναι άνθρωποι του θεού!!! Όποιος και αν είναι ο θεός τους!

Eva

Με τα μάτια του έρωτα...

Πολλές φορές έχουμε νιώσει κάποια έλξη για κάποιον και όταν δεν βλέπαμε κάποια ανταπόκριση στεναχωριόμασταν. Τότε απογοητευόμασταν και λέγαμε γιατί γιατί να μην με θέλει;  Στη συνέχεια ερχόταν πληθώρα σκέψεων και φυσικά αρνητικών! Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Όταν κάποιος βρεί τον κατάλληλο άνθρωπο τότε όλα είναι τελείως διαφορετικά!!! Ο έρωτας είναι το ωραιότερο πράγμα, χτυπάει η καρδιά σου τόσο δυνατά που νομίζεις ότι θα σπάσει. Το πιο ωραίο όμως είναι όταν δίπλα σου έχεις το καλύτερο αγόρι του κόσμου ή αλλιώς τον δικό σου πρίγκιππα!!! Αχ τι χαρά, τι ευτυχία. Σε προσέχει, σου λέει πάντα την αλήθεια, έχει μάτια μόνο για σενα και έιναι ικάνος να κάνει οτιδήποτε αρκεί να είστε μαζί. Μην νομίζετε οτι όλα αυτά είναι απίθανα. Ναι τις περισσότερες φορές είναι όχι όμως πάντα γιατι εκεί έξω υπάρχουν και αγόρια με σπάνια καρδιά!!!!!!!! Ακόμα και αν εσύ έχεις κάνει κάποια λάθη παραπάνω εκείνος να σου τα συγχωρεί γιατί απλά Σ'ΑΓΑΠΑΕΙ και αυτό που νιώθει μέσα του είναι πραγματικό. Πραγματικά τέτοια αγόρια είναι σήμερα είδος υπο εξαφάνισης και όποια έχει ένα τέτοιο αγόρι είναι πολύ τυχερή πολύ όμως!!!!! Σέβεται αυτό που έχει δίπλα του γιατί πολύ απλά ξέρει να διαλέγει και να εκτιμά. Ποτέ να μην βιάζεσται να μεγαλώσεται και να κάνεται σχέση γιατί όταν είναι να έρθει θα έρθει απο μόνο του!Οι έρωτες της πρώτης ματιάς δεν κρατάνε, εκείνο που κρατάει είναι τα σταδιακά σuναισθήματα που αρχίζουν να νιώθουν και οι δυο καθώς γνωρίζονται!!!!!

Eva

Μωσαικό Σοκολάτας με ΠΤΙ-ΜΠΕΡ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Μην σας ξεγελάει ο τίτλος του γλυκού. Είναι ένα εύκολο και γρήγορο γλύκο και πάρα πολύ οικονομικό.  Μπορεί να το φτιάξει ο καθένας!!! Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και το γλυκό των φοιτητών!! Αλλά ας μην καθυστερούμε άλλο πάμε να δούμε τα υλικά και την εκτέλεση.

Τα υλικά αντιστοιχούν απο 8 έως 10 άτομα!!

ΥΛΙΚΑ:
2 πακέτα ΠΤΙ -ΜΠΕΡ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ των 225g
1 κουτί ζαχαρούχο γάλα
2 κουταλιές της σούπας κακάο
1 μικρό αυγό
70g ζάχαρη άχνη
85g λιωμένο αγελαδινό βούτυρο
1 κουταλάκι του γλυκού στιγμιαίο καφέ
1 σφηνάκι brandy
 1 βανίλια

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
 1 Βάζουμε όλα τα υλικά μαζί σε ένα μπωλ και τα ανακατεύουμε πολύ καλά μέχρι να δημιουργηθεί ένα ομοιογενές μίγμα.
2 Κόβουμε ένα αντικολλητικό χαρτί 60-70εκ. και ρίχνουμε κατά μήκος του χαρτιού το μίγμα. Τυλίγουμε το μίγμα σε ρολό και το στρίβουμε στις άκρες για να σταθεροποιηθεί. 
3 Το βάζουμε στο ψυγείο για 3 ώρες και σερβίρουμε σε κομμάτια.Εάν θέλουμε το συνοδεύουμε με παγωτό.
 

Χρόνος προετοιμασίας : 30' και 3 ώρες στο ψυγείο 

Eva