Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι με γεμιστή γαλοπούλα

Έφτασε η πρωτοχρονιά και τι καλύτερο από ένα πρωτοχρονιάτικο τραπέζι με γεμιστή γαλοπούλα!

Για την γέμιση θα χρειαστούμε:

• 500 γρ. κιμά
• 15 κάστανα
• 2 κουταλιές της σούπας κουκουνάρια
• 2 μήλα
• ¼ της κούπας ρύζι
• 1 φλιτζάνι του τσαγιού σταφίδες
• 8 σύκα αποξηραμένα
• 1 κρεμμύδι
• Αλάτι
• Πιπέρι
• Ρίγανη
• Σέλινο
• 1 κουταλιά της σούπας σάλτσα
•   1 φλιτζάνι του καφέ λάδι
• 2 ποτήρια νερό

Εκτέλεση:

Ρίχνουμε στο τηγάνι τον κιμά και το κρεμμύδι μαζί με το λάδι και τα σοτάρουμε. Στη συνέχεια αφού ψιλοκόψουμε τα κάστανα, τα μήλα, το σέλινο και τα σύκα τα ρίχνουμε και αυτά στο τηγάνι. Αμέσως μετά ρίχνουμε το πιπέρι, το αλάτι, τη ρίγανη τη σάλτσα, της σταφίδες, το ρύζι και τα κουκουνάρια. Τέλος ρίχνουμε το νερό και περιμένουμε να βράσει η γέμιση και να σωθεί το νερό.

Αφού λοιπόν γίνει η γέμιση, γεμίζουμε τη γαλοπούλα και τη ράβουμε με σπάγκο. Μετά  τη βάζουμε στη γάστρα και  μπορούμε αν θέλουμε να προσθέσουμε γύρω γύρω πατάτες. Τη φουρνίζουμε στους 180 βαθμούς για 5 ώρες.

Καλή πρωτοχρονιά!!!!!!!!!!! 

Eva

Χωριό και πόλη: οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος!

Πώς είναι άραγε να φεύγεις από το χωριό στο οποίο έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει  και να πας σε μια μεγάλη πόλη? Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα που θα μπορούσε να το απαντήσει κάποιος που το είχε ζήσει. Ζεις λοιπόν σε  μια κλειστή κοινωνία μέχρι τα δεκαοχτώ σου. Πως είναι η ζωή τα χρόνια αυτά? Απλά μονότονη θα την περιέγραφε κάποιος. Πας σχολείο , το οποίο είναι ένα διθέσιο με πολύ λίγα παιδιά και συνεπώς δεν υπάρχει και συναγωνισμός, γυρίζεις σπίτι και αφού κάνεις τα μαθήματά σου για την επόμενη ημέρα το πολύ πολύ να πας σε καμία φίλη σου και πάλι για λίγο ή να κάνεις λίγο ποδήλατο και μετά? Μετά λίγο τηλεόραση και ύπνο. Δεν υπάρχει κάτι πιο δημιουργικό για να κάνεις. Όλο αυτό γίνεται μέχρι και τα δεκαοχτώ. Όσο και να μεγαλώνεις πάλι δεν σου δίνονται ευκαιρίες να κάνεις πράγματα. Τι γίνεται όμως όταν περνάς σε μια πόλη ως φοιτήτρια? Εκεί τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Τι εννοώ? Διαβάστε τη συνέχεια και θα καταλάβετε. Καταρχήν μόνο και μόνο η σχολή σου ανοίγει το μυαλό, ωριμάζεις, πας σινεμά, θέατρο , συναναστρέφεσαι με πάρα πολύ κόσμο και μέσα από όλα αυτά σου δίνεται η ευκαιρία να ωριμάσεις καλύτερα. Βέβαια και η πόλη έχει και τα αρνητικά της. Όλα έχουν και τα αρνητικά τους και τα θετικά τους. Όπως και το χωρίο έχει και θετικά, αφού ζώντας εκεί είσαι πιο κοντά στη φύση. Το συμπέρασμα όμως όλων των παραπάνω είναι ότι δεν πρέπει να απορρίπτουμε τίποτα στη ζωή μας γιατί ποτέ δεν ξέρεις ίσως κάπου κάποτε μας χρειαστούν. Και το σημαντικότερο? Να μην διαγράφουμε την πατρίδα μας , εκεί όπου μεγαλώσαμε.        

Εύα

Θλιμμένα χαμόγελα...

Σε βλέπον όλοι να γελάς και λένε ότι είσαι μια χαρά. Είναι  πραγματικά έτσι όμως ή απλά εξαπατώνται; Βέβαια θα αναρωτιούνταν κάποιος και πολύ σωστά θα έλεγε "ένα παιδί σε νεαρή ηλικία τι να έχει;". Όμως πολλές φορές δεν έχει σημασία η ηλικία αλλά το τι έχεις ζήσει, πώς έχεις μεγαλώσει. 'Eτσι αρχίζεις να έχεις ερωτήματα και ένα γιατί να σε ακλουθεί. Ενώ έχεις περάσει στη σχολή που είχες επιλέξει, ζεις πλέον ως φοιτήτρια ,βγαίνεις και το ωραιότερο? Έχεις βρει τον έρωτα της ζωής σου, ένα αγόρι που σε λατρεύει και σε προσέχει σαν τα μάτια του. Τι άλλο να θέλει κάποιος? Εκεί όμως αρχίζεις να νιώθεις μόνη ,ενώ όλα είναι τόσο ωραία γύρω σου εσύ να αισθάνεσαι μόνη και να βλέπεις τη ζωή σου γεμάτη εμπόδια , δυσκολίες και μια θλίψη να κατακτά τα μάτια σου. Τότε βουρκώνεις και ξεσπάς σε κλάματα. Γιατί , γιατί να συμβαίνει αυτό? Απλά αναρωτιέσαι. Προσπαθείς να ξεφύγεις από όλο αυτό. Άλλες  φορές  αισθάνεσαι ότι είσαι  δυνατή και λες στον ίδιο σου τον εαυτό: "μα τι χαζή που ήσουν και καθόσουν και έκλαιγες? Έτσι καταστρέφεσαι χωρίς λόγο" μα άλλες φορές νομίζεις πως θα πεθάνεις από την στεναχώρια σου, να νομίζεις ότι φταίνε όλοι οι υπόλοιποι για την κατάστασή  σου και να θέλεις να ουρλιάξεις για να σε βοηθήσει κάποιος να βγεις από όλο αυτό. Στην ουσία όμως δεν φταίνε οι άλλοι αλλά οι καταστάσεις που έχουμε περάσει από μικροί αλλά και εμείς οι ίδιοι που αφήνουμε αυτές οι καταστάσεις να μας επηρεάζουν. Αλλά τι να κάνεις όταν είσαι σε μικρή ηλικία και δεν καταλαβαίνεις πολλά πράγματα? Έτσι είναι δεν καταλαβαίνεις , στεναχωριέσαι και όταν μεγαλώνεις όλα αυτά σου βγαίνουν σε θλίψη. Αλλά τα πάντα μπορούν να ξεπεραστούν όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπάνε πραγματικά και σε στηρίζουν.    

Εύα                  

Ψεύτικα είδωλα!

Όλα τα μικρά παιδιά έχουν κάποιο διάσημο ως είδωλό τους. Γεμάτο το δωμάτιο από αφίσες , τετράδια, κασετίνες και πάει λέγοντας. Το είδωλό τους το έχουν στο μυαλό τους ως κάτι που έχει μεγάλη αξία και είναι πολύ σημαντικό. Προσπαθούν λοιπόν να μοιάσουν τους διάσημους. Όταν ρωτάς ένα μικρό παιδί τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει , εκείνο σου απαντάει «εγώ θέλω να γίνω τραγουδιστής/στρια ή ηθοποιός». Κανείς μας όμως εκείνη την στιγμή δεν παίρνει στα σοβαρά τα λόγια ενός μικρού παιδιού, αφού όλοι λέμε έλα μωρέ μικρό παιδί είναι, θα μεγαλώσει και θα αλλάξει γνώμη. Όμως στη μνήμη των μικρών παιδιών αυτά τα πράγματα αποτυπώνονται. Κανείς δεν ξέρει όμως τι κρύβεται πίσω από τη λάμψη. Τραγουδιστές που φοράνε ρούχα μη επώνυμα και τα παρουσιάζουν ως σαν να είναι, παρουσιαστές που έχουν συνεννοηθεί με τους καλεσμένους για το τι θα πούν την ώρα της εκπομπής…. Η αφέλεια των μικρών παιδιών και η αθωότητα τους δεν τους επιτρέπει να σκεφτούν. Όταν μεγαλώνουν όμως και τυχαίνει να βρεθούν σε κάποιο παρασκήνιο τότε έρχεται η απομάγευση ,το όνειρο χάνεται και έρχεται η πραγματικότητα. Φεύγουν από το ροζ συννεφάκι που ήταν τόσα χρόνια και μπαίνουν στο λευκό εκεί που όλα τα βλέπουν με καθαρό μυαλό , χωρίς ενθουσιασμούς. Αυτό είναι όμως το σημαντικό. Όταν μεγαλώσεις να αρχίσεις να βλέπεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία, γιατί μόνο τότε θα δεις την κοινωνία και θα την καταλάβεις πραγματικά. 

Εύα         

Το πνεύμα των Χριστουγέννων και ο φίλος των παιδιών... ο Αϊ Βασίλης

Μέρες χαράς , μέρες γιορτής για μικρούς και μεγάλους. Πώς να μην είναι άλλωστε αφού τα Χριστούγεννα είναι μια άκρως χειμωνιάτικη, και οικογενειακή γιορτή. Κλείνουν τα σχολεία , έρχονται  συγγενείς, φτιάχνουμε διάφορα γλυκά  πάμε βόλτες και αν πέσει και λίγο χιόνι είναι ότι πιο όμορφο για τους μικρούς μας φίλους. Εκείνο όμως που ξετρελαίνει ακόμη περισσότερο τα μικρά παιδία είναι ο Άγιος Βασίλης. Εκείνος ο κύριος με τα κόκκινα ρούχα ,τη μεγάλη κοιλία ,την άσπρη γενειάδα και τις μαύρες μπότες φορτωμένος με ένα μεγάλο κόκκινο σάκο γεμάτο δώρα. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς και αφού έχουν στείλει μέρες πριν το γράμμα τους ,οι μικροί μας φίλοι περιμένουν να δουν τον Άγιο Βασίλη να κατεβαίνει από την καμινάδα και να βάζει τα δώρα κάτω από το στολισμένο δέντρο. Αφού λοιπόν αλλάξει ο χρόνος οι μικροί μας φίλοι ανοίγουν τα δώρα τους και η χαρά είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Τι ωραία αίσθηση! Κάπως έτσι συνεχίζεται κάθε χρόνο η παράδοση του Άγιου Βασίλη αφού για τους μικρούς μας φίλους είναι ‘’ο μόνος που φέρνει τα δώρα στα παιδιά’’. Πως μπορείς άλλωστε να χαλάσεις το όνειρο του παιδιού ,αφού ξέρουμε καλά όλοι μας ότι το να είσαι παιδί και να περιμένεις το δώρο από τον Άγιο Βασίλη είναι το ωραιότερο  πράγμα. Είναι  Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης για όλο τον κόσμο. Χρόνια πολλά σε όλους!!!!!!!!!!! Καλή πρωτοχρονιά! 

Εύα                  

Κλείνω τα μάτια...

Κλείνω τα μάτια και οι σκέψεις με μουδιάζουν, ο κόσμος με απογοητεύει, η ζωή περνά και τα πάντα είναι μια παύση, ένα άχαρο αεράκι σαν να μην άλλαξε τίποτα …γιατί ο πόνος είναι ακόμα εδώ. Κάποιες ελάχιστες στιγμές που βγαίνεις από όλο αυτό τον κυκεώνα και μόλις ξεθαρρέψεις, ένας εκκωφαντικός ήχος σου διαλύει την χαρά και ο πόνος είναι πάλι εδώ σε κοιτάει σκληρά περιμένοντας να σε δει να λυγίζεις… και εσύ τι κάνεις;;; ΦΩΝΑΞΕ, ΤΡΕΞΕ, ΦΥΓΕ μην αφήσεις να σε νικήσει για άλλη μια φορά, γιατί απλά κουράστηκες να πονάς, γιατί πολύ απλά κουράστηκα να πονώ και να κοιτώ, χωρίς το βλέμμα αυτό να έχει ουσιαστική, αληθινή ευτυχία. Τι σου μένει να κάνεις …αν δεν φύγεις θα συνεχίσεις να είσαι ένας παλιάτσος σε μια παράσταση που δεν έχεις επιλέξει. Σηκώνομαι, ντύνομαι, φοράω το προσωπείο και ανοίγω την πόρτα κάνω δυο βήματα και αφήνω πίσω ότι με πονά. Νομίζω ότι έχω ξεφύγει μα δεν είναι λύση… θα γυρίσω πάλι πίσω και θα είναι εκεί και θα με περιμένει με το αλαζονικό και όλο νόημα ύφος του, ο πόνος μου, ο δικός μου πόνος. Αν δεν ξεφύγω θα με διαλύσει θα με κάνει κομμάτια, σκόνη και θρύψαλα. ΠΡΕΠΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ να φύγω να σωθώ. Συγνώμη, συγνώμη που δεν τα κατάφερα να νικήσω αλλά ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο… συγγνώμη που ακόμα δεν κατάφερα να νικήσω τον πόνο. Κάπου εδώ κλείνω τα μάτια, γιατί δεν αντέχουν άλλο, το κλάμα τα έχει τσακίσει και όταν τα ανοίξω θα είναι μια άλλη μέρα, ίσως και κάτι να αλλάξει… ίσως και όχι. Αυτό το ΙΣΩΣ με σκοτώνει και μου τρώει την σάρκα σαν το σαράκι αργά και βασανιστικά. Κλείνω τα μάτια… ένας  φαύλος κύκλος.

Κώστας

Όνειρα με θέα...τους άλλους

Όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους έχουνε όνειρα ,όνειρα επαγγελματικά, όνειρα αισθηματικά, όνειρα όνειρα όνειρα… Τα όνειρα τους όμως τις περισσότερες φορές είναι καθοδηγούμενα από τρίτους είτε αυτοί είναι συγγενείς, είτε φίλοι είτε η οικογένεια μας. Τι εννοώ? Ότι αν κάποιο παιδί έχει στόχο να πετύχει σε κάποια σχόλη του θεάτρου, για παράδειγμα, όλοι τους θα  προσπαθήσουν  να του αλλάξουν  γνώμη πιστεύοντας έτσι ότι θα του δείξουν το σωστό για εκείνον. Πολλοί από τον κοινωνικό περίγυρο λένε ότι το κάνουν αυτό γιατί θέλουν το καλύτερο για το παιδί τους. Ναι έτσι είναι ,ποιος γονιός  θέλει το κακό του παιδιού του, αλλά μήπως δεν είναι μόνο αυτό; Μήπως είναι και κάτι άλλο? Μάλλον ναι. Πολλοί προσπαθούν να βγάλουν τα δικά τους όνειρα και αποθεμένα πάνω στα παιδιά τους ,γιατί έτσι  αισθάνονται ότι πραγματοποιείται το δικό τους όνειρο. Ποτέ όμως δεν πρέπει να κάνουμε αυτό που θέλουν οι άλλοι και να καταπιεζόμαστε εμείς. Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο αλλά και στην πραγματοποίηση του ακόμα και αν οδηγήσουν κάποια από αυτά σε λάθος δρόμους ,για αυτό είναι όμως τα λάθη για να μαθαίνουμε από αυτά και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Ας πραγματοποιήσουμε λοιπόν τα όνειρα  που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας γιατί περνώντας τα χρόνια θα εξελιχτούν σε απωθημένα  Ονειρέψου σου αξίζει!!!

Εύα