Κλείνω τα μάτια...

Κλείνω τα μάτια και οι σκέψεις με μουδιάζουν, ο κόσμος με απογοητεύει, η ζωή περνά και τα πάντα είναι μια παύση, ένα άχαρο αεράκι σαν να μην άλλαξε τίποτα …γιατί ο πόνος είναι ακόμα εδώ. Κάποιες ελάχιστες στιγμές που βγαίνεις από όλο αυτό τον κυκεώνα και μόλις ξεθαρρέψεις, ένας εκκωφαντικός ήχος σου διαλύει την χαρά και ο πόνος είναι πάλι εδώ σε κοιτάει σκληρά περιμένοντας να σε δει να λυγίζεις… και εσύ τι κάνεις;;; ΦΩΝΑΞΕ, ΤΡΕΞΕ, ΦΥΓΕ μην αφήσεις να σε νικήσει για άλλη μια φορά, γιατί απλά κουράστηκες να πονάς, γιατί πολύ απλά κουράστηκα να πονώ και να κοιτώ, χωρίς το βλέμμα αυτό να έχει ουσιαστική, αληθινή ευτυχία. Τι σου μένει να κάνεις …αν δεν φύγεις θα συνεχίσεις να είσαι ένας παλιάτσος σε μια παράσταση που δεν έχεις επιλέξει. Σηκώνομαι, ντύνομαι, φοράω το προσωπείο και ανοίγω την πόρτα κάνω δυο βήματα και αφήνω πίσω ότι με πονά. Νομίζω ότι έχω ξεφύγει μα δεν είναι λύση… θα γυρίσω πάλι πίσω και θα είναι εκεί και θα με περιμένει με το αλαζονικό και όλο νόημα ύφος του, ο πόνος μου, ο δικός μου πόνος. Αν δεν ξεφύγω θα με διαλύσει θα με κάνει κομμάτια, σκόνη και θρύψαλα. ΠΡΕΠΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ να φύγω να σωθώ. Συγνώμη, συγνώμη που δεν τα κατάφερα να νικήσω αλλά ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο… συγγνώμη που ακόμα δεν κατάφερα να νικήσω τον πόνο. Κάπου εδώ κλείνω τα μάτια, γιατί δεν αντέχουν άλλο, το κλάμα τα έχει τσακίσει και όταν τα ανοίξω θα είναι μια άλλη μέρα, ίσως και κάτι να αλλάξει… ίσως και όχι. Αυτό το ΙΣΩΣ με σκοτώνει και μου τρώει την σάρκα σαν το σαράκι αργά και βασανιστικά. Κλείνω τα μάτια… ένας  φαύλος κύκλος.

Κώστας