Θλιμμένα χαμόγελα...

Σε βλέπον όλοι να γελάς και λένε ότι είσαι μια χαρά. Είναι  πραγματικά έτσι όμως ή απλά εξαπατώνται; Βέβαια θα αναρωτιούνταν κάποιος και πολύ σωστά θα έλεγε "ένα παιδί σε νεαρή ηλικία τι να έχει;". Όμως πολλές φορές δεν έχει σημασία η ηλικία αλλά το τι έχεις ζήσει, πώς έχεις μεγαλώσει. 'Eτσι αρχίζεις να έχεις ερωτήματα και ένα γιατί να σε ακλουθεί. Ενώ έχεις περάσει στη σχολή που είχες επιλέξει, ζεις πλέον ως φοιτήτρια ,βγαίνεις και το ωραιότερο? Έχεις βρει τον έρωτα της ζωής σου, ένα αγόρι που σε λατρεύει και σε προσέχει σαν τα μάτια του. Τι άλλο να θέλει κάποιος? Εκεί όμως αρχίζεις να νιώθεις μόνη ,ενώ όλα είναι τόσο ωραία γύρω σου εσύ να αισθάνεσαι μόνη και να βλέπεις τη ζωή σου γεμάτη εμπόδια , δυσκολίες και μια θλίψη να κατακτά τα μάτια σου. Τότε βουρκώνεις και ξεσπάς σε κλάματα. Γιατί , γιατί να συμβαίνει αυτό? Απλά αναρωτιέσαι. Προσπαθείς να ξεφύγεις από όλο αυτό. Άλλες  φορές  αισθάνεσαι ότι είσαι  δυνατή και λες στον ίδιο σου τον εαυτό: "μα τι χαζή που ήσουν και καθόσουν και έκλαιγες? Έτσι καταστρέφεσαι χωρίς λόγο" μα άλλες φορές νομίζεις πως θα πεθάνεις από την στεναχώρια σου, να νομίζεις ότι φταίνε όλοι οι υπόλοιποι για την κατάστασή  σου και να θέλεις να ουρλιάξεις για να σε βοηθήσει κάποιος να βγεις από όλο αυτό. Στην ουσία όμως δεν φταίνε οι άλλοι αλλά οι καταστάσεις που έχουμε περάσει από μικροί αλλά και εμείς οι ίδιοι που αφήνουμε αυτές οι καταστάσεις να μας επηρεάζουν. Αλλά τι να κάνεις όταν είσαι σε μικρή ηλικία και δεν καταλαβαίνεις πολλά πράγματα? Έτσι είναι δεν καταλαβαίνεις , στεναχωριέσαι και όταν μεγαλώνεις όλα αυτά σου βγαίνουν σε θλίψη. Αλλά τα πάντα μπορούν να ξεπεραστούν όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπάνε πραγματικά και σε στηρίζουν.    

Εύα